اول از همه از این خوشحالم که کسی کشته نشد. با اینکه صدای گلوله همه جا شنیده شده اما عوامل رژیم یک قدم فهمیده تر شده اند و خشونت شان یک پله پایین آمده و این یک پیروزی است.
دوم اینکه این اولین ۲۲ بهمن زیبای زندگی من بود. تمام این ۳۰ سال باید شاهد جشن گرفتن کفتارها میبودیم برای روزی که عزای ما بود. عزای دزدیده شدن وقیحانه مجاهدت های پدارانمان.
سوم اینکه ۲۲ بهمن نشان داد که رسانه های خارجی از واقعیت داخل ایران باخبرند و جلوگیری از تجمع مردم به اندازه راهپیمایی بازتاب خبری دارد و از این پس میدانیم که بازی به هر شکل به سود ما تمام میشود و تنها شرط لازم و کافی برای پیروزی «حضور» است.
چهارم اینکه رژیم هر چه میتوانست تهدید کرد و این سقف تهدید بود حالا باید به فکر راهی برای عقب نشینی باشند. جمله مسخره «دیگر مدارا نمیکنیم» هم از دست رفت. تمام توان رژیم نمایان شد و به ناگزیر مرحله بعدی برای کنترل شهرها اعلام رسمی حکومت نظامی است و این یعنی رسیدن زودهنگام رژیم به آخرین مرحله سقوط.
پنجم اینکه بسیاری از طرفداران خوش باور رژیم که پیش از این تصویر وارونه ای از درگیری ها داشتند واقعیت را از نزدیک در خیابان ها دیدند. این اتفاقی بود که نه در روز قدس رخ داد و نه در روز ۱۳ آبان. حتی در جایی خواندم که نیروی های بسیج به اشتباه خودی ها را هم میزدند و اکنون آنها در قضاوت خود تجدید نظر می کنند
و آخر اینکه به فرض اینکه مجبور شویم از تظاهرات پیوسته صرف نظر کنیم. روش های اعتراضی دیگری هست که هم موثر و هم به خاطر نبودن رو در رویی هزینه ی کمتری دارد.
برگرفته ازوبلاگ من آهنم
0 نظرات :: این اولین ۲۲ بهمن زیبای زندگی من بود
ارسال یک نظر